«Ένας φιλόσοφος: ένας φιλόσοφος είναι ένας άνθρωπος που ζει, βλέπει, ακούει, καταλαβαίνει, ελπίζει, ονειρευτέ εκπληκτικά πράγματα; Παλεύει με τις σκέψεις του, σαν να μην ήταν δικές του, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, όπως παλεύουν οι κεραύνοι και οι αστραπές; σαν να ήταν ο ίδιος μια καταιγίδα; ενας μοιραίος άνθρωπος, γύρω από τον οποίο εξακολουθούν να βρυχώνται, να μουγκρίζουν και να ανοίγονται οι άβυσσοι και αιωρείται ένα αριστερο απειλητικό κλίμα «(F. Nietzsche, “Jenseits von Gut und Böse”, § 292).
Με λίγα λόγια, τι σκέφτεται ο Ντιέγκο Φουσαρο; Ποια είναι τα θεμέλια της σκέψης του για τον κόσμο; Εδώ μια γενική ιδέα και, χωρίς να θέλει να κουράσει, περιγράφει τον τρόπο σκέψης του, ο οποίος παρουσιάζεται, υποστηρίζεται και αποδεικνύετε στα δοκίμιά του, στα άρθρα του και στα βιβλία του. Στις παρακάτω γραμμές, χωρίς να θέλει να εξαντλήσει το θέμα, προσπαθεί να δώσει μια γενική ιδέα, στην φιλοσοφική / πολιτική άποψη του.
Ο Ντιέγκο Φουζαρο θεωρείται ανεξάρτητος μαθητής του Χέγκελ και του Μαρξ. Θεωρεί τον Γκράμσι και τον Τζεντίλε τους δύο μεγαλύτερους Ιταλούς φιλοσόφους του εικοστού αιώνα. Από σύγχρονους, ο ίδιος προτιμά – με τον Χέγκελ και Μαρξ – Σπινόζα και Φίχτε. Από εκεί και πέρα και πριν από τους σύγχρονους, πιστεύει πως πρέπει να ξεκινήσουμε και παλι από την αρχαιά ελληνική γνώση: της μεταφυσική των ορίων και του σωστού μεγέθους («Μέτρον Άριστον»), η ελληνική γνώση είναι το θεμέλιο της δυτικής ιστορικής συνείδησης, η αναπόφευκτη βάση για την οντολογία, την ηθική και μια πολιτική με επίκεντρο το όριο και στον περιορισμό του αορίστου σαν τραγωδία σε βάρος του υπαρκτού και της ανθρώπινης κοινότητας. Πριν από τον Χέγκελ, χάρης στον Σπινόζα και τον Βίκο ανακαλύψαμε την ολότητα (deus sive natura, κατά τον Σπινόζα) και την ιστορικότητα (verum et factum convertuntur, με την καινούρια επιστήμη κατά τον Βίκο). Η φιλοσοφική αλήθεια αντιστοιχεί, κατά τον Φουζαρο, στη διαδικασία απόκτηση συνείδησης του ανθρώπινου είδους σαν ένα ενιαίο, εγώ, που ελευθερώνεται και ενημερώνετε, σύμφωνα με τον ρυθμό μιας διαδικασίας που χαρακτηρίζεται από alienazioni και disalienazioni. Η αλήθεια, ως εκ τούτου, δεν είναι η αδρανής αντανάκλαση μιας ακόμη νεκρής θετικής σκέψη ως αυτόνομη και αυτοδύναμη. Είναι, αντίθετα, η πρακτική δραστηριότητα υπεύθυνη για να ταιριάξει στην ανθρώπινη υποκειμενικότητα την αντικειμενικότητα, με τη σειρά της συλληφθείσα ως αποτέλεσμα μιας θέσης ιστορικά καθορισμένης. Του οποίου, η σημασία της Γερμανικής ιδεολογίας και οι επαναστατικές παραλλαγές της (Μαρξ και ο Γκράμσι): η ουσία πρέπει να θεωρείτε σαν θεμα (Χέγκελ), το, όχι εγώ, σαν να είναι ορισμένο από το εγώ (Φίχτε). Το διάστημα του ιστορικού χρόνου συμπίπτει με το μυθιστόρημα της κατάρτισης της ανθρώπινης φυλής, με την εκπλήρωση της ταυτότητας του υποκειμένου και του αντικειμένου, ως αποτέλεσμα της διαδικασίας να γίνει αλήθεια από την αλήθεια. Ο καπιταλιστικός κόσμος αντιστοιχεί, από την δική του πλευρά, στην στιγμή της μέγιστης alienazioni: η ανθρωπότητα έχει χαθεί στην ιστορική αντικειμενοποίηση της, δεν είναι πλέον αντιληπτή ως προϊόν της ανθρώπινης δραστηριότητας, αλλά ως θάνατο στον οποίο παθητικά προσαρμοζόμαστε. Η γνώση γίνεται απλή επιστημονική αντανάκλαση (adaequatio rei et intellectus), και η πολιτική γίνεται διατήρηση της καθημερνής αντικειμενικότητας. Ο καπιταλισμός γίνεται έτσι το αποκορύφωμα της αποξένωση του ανθρωπίνου είδους και της οντολογικής του δυνατότητας. Στην καπιταλιστική κοινωνία, ο άνθρωπος χάνει την υπόσταση του και δεν ωριμάζει σαν προσωπικότητα. Είναι σκλάβος των προϊόντα αντί να είναι κύριος αυτών. Σαν συνέπεια η ζωτική ανάγκη για μια νέα φιλοσοφία της πράξης, στα χνάρια του Γκράμσι και του Τζεντίλε, απομυθοποιεί την ύπαρξη και αποκαλύπτει το μυστήριο της αναγκαιότητας: επειδή υποβάλλοντας το, από το ανθρώπινο, πράττειν της ιστορικής αναδίπλωσης, ο αντικειμενικός κόσμος μπορεί οντολογικά και πρέπει ηθικά να είναι εξορθολογισμενος μέσω της δράσης. Το ξεπέρασμα του καπιταλισμού και η εφαρμογή της ελεύθερης διακίνησης μεταξύ των μελών της ευρωπαϊκής ένωσης παραμένει καθήκον, μέχρι στιγμής ανεκπλήρωτο, της σκέψης και της δράσης. Η Φιλοσοφία, στα χνάρια του Πλάτωνα, καλείτε να οδηγήσει τους ανθρώπους έξω από το σπήλαιο στο οποίο, σκλάβοι και λάτρεις των αλυσίδων τους, είναι φυλακισμένοι. Μετά από μια φάση κρίσης ταυτότητας και μια φάση διαλεκτικής συγκρουσιακής (αστική τάξη vs. προλεταριάτο), ο καπιταλισμός σήμερα καταστάλαξε σε μια προχωρημένη αστική και προλεταριακή μορφή, ευέλικτος και χρηματοοικονομικός του απόλυτου καπιταλισμού: απόλυτος με την έννoια είναι τέλεια αναπτυγμένος μιας και είναι απαλλαγμένος από κάθε πραγματικό και συμβολικό όριο. Η νέα ταξική σύγκρουση στο πλαίσιο του απόλυτου καπιταλισμού μετά το 1989 είναι μεταξύ του νέου αστικού και προλεταριακού αφέντη: δηλαδή, μεταξύ της οικονομικής, χωρίς πατρίδα, αριστοκρατίας αντι-προλεταριακή και αντι-αστική, αφενός, και της νέας κοινωνικής κλάσης ανασφαλής και εκμεταλλεύσιμης προϊόν της εξαφάνισης της μεσαίας αστικής ς τάξης και της εργατική προλεταριακής τάξης, από την άλλη. Η αριστοκρατία έχει ως στόχο να επαναπροσδιορίσει όλο τον κόσμο ως «σύστημα των αναγκών» (Χέγκελ) απευθυνόμενο σε άκρος ανταγωνιστικά άτομα αποκλειστικά δεμένα από την γεωμετρία του quid pro quo. Στόχος του είναι να καταστρέψει όλες τις προλεταριακές αξίες (εργασία, την αξιοπρέπεια, τα κοινωνικά δικαιώματα, ευγενή ανταγωνισμός, ταξική συνείδηση) και όλες τις αξίες της αστικής τάξης (συνείδηση, οικογένεια, δημόσιες υπηρεσίες, κράτος). Η παλιά ένωση μεταξύ δυσαρεστημένης αστικής συνείδησης και προλεταριακών αγώνων για την αναγνώριση της εργασίας – διαλεκτική φάση του καπιταλισμού – είναι ξεπερασμένη από τη σφαγή των νέων τάξεων, χωρίς γυρισμό, και διαχειρίζεται από την οικονομική αριστοκρατία σε βάρος των νέων φτωχών προερχόμενοι από την αστική και προλεταριακή τάξη (η παγκόσμια ανασφάλεια). Ως εκ τούτου, υπάρχει για ακόμα μια φορά, η ανάγκη να προταθούν πραγματικές λύσεις – με τον Μαρξ και Gramaci – για να βγει η ανθρωπότητα από την σπηλιά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και να ελευθερωθεί από τις ταξικές παθολογίες, της πραγματοποίησης και της οντολογικής βίας σε βάρος της καθημερνής ζωής και του πλανήτη. Στην εποχή της εξαφάνισης των τοπογραφικής διχοτόμηση της αριστερής και της δεξιάς, θα πρέπει να ξαναανακαλύψουμε την πραγματικότητα και να σκεφτούμε διαφορετικά, να μεταφερθεί η σύγκρουση στην κορυφή (δούλος εναντίον αφέντη), να πολιτικοποιηθεί η οικονομία, να ηθικοποιηθεί η κοινωνία, να απόπαγκοσμιοποιηθεί το πραγματικό και το φανταστικό, να ανατραπεί η νέα παγκόσμια αμερικάνικη τάξη σε μια νέα πολύφωνη δημοκρατική κυρίαρχη συνομοσπονδία ηνωμένων κρατων, η οποία θα επικεντρώνεται στην αναγνώριση της μοναδικότητας και διαφορετικότητας του κάθε λαού, της γλώσσας και του πολιτισμού (κατά το ενιαίο μοντέλο της παγκοσμιοποίησης). Για να διερευνήσετε αυτά τα θέματα, και όλα όσα συνδέονται ( εδώ έχουν μόνο αναφερθεί ), στο επίκεντρο του προβληματισμού του Ντιέγκο Φουσαρο, μπορείτε να διαβάσετε τα συγγράμματα του (βιβλία και άρθρα κυρίως).